Los może przybierać dziwne formy, więc być może nie wydaje się niczym niezwykłym, że kapitan Charles Moore znalazł cel swojego życia w koszmarze. Niestety nie spał w tym czasie i 800 mil na północ od Hawajów na Oceanie Spokojnym.
Stało się to 3 sierpnia 1997 roku, piękny dzień, przynajmniej na początku: słoneczny. Mały wiatr. Podlej kolor szafirów. Moore i załoga Alguita, jego 50-metrowy katamaran z aluminiowym kadłubem, przecięli morze.
Wracając z Hawajów do Południowej Kalifornii po wyścigu żeglarskim, Moore zmienił kurs Alguita, skręcając lekko na północ. Miał czas i ciekawość, by wypróbować nową trasę, która poprowadziłaby statek przez wschodni narożnik owalu o powierzchni 10 milionów mil kwadratowych, zwanego podzwrotnikowym wiatrem Północnego Pacyfiku. Był to dziwny odcinek oceanu, miejsce, którego większość łodzi celowo unikała. Po pierwsze, zostało ono unieważnione. „Doldrums”, jak to nazywali żeglarze, i ruszyli w dal. Podobnie jak najlepsze drapieżniki oceanu: tuńczyk, rekiny i inne duże ryby, które wymagały żywszych wód, zarumieniły się ofiarą. Żyroskop bardziej przypominał pustynię - powolny, głęboki, wirujący zgodnie z ruchem wskazówek zegara wir powietrza i wody spowodowany górą wysokiego ciśnienia powietrza, która pozostała nad nim.
Reputacja obszaru nie zniechęciła Moore'a. Dorastał w Long Beach, 40 mil na południe od LA, z Pacyfikiem dosłownie na swoim podwórku i posiadał imponujące wodne zestawienie: pokładowca, zdolnego marynarza, żeglarza, płetwonurka, surfera i wreszcie kapitana. Moore spędził niezliczone godziny w oceanie, zafascynowany ogromną bogatą tajemnicą i przerażeniem. Widział tam wiele rzeczy, chwalebnych i wspaniałych; rzeczy okrutne i upokarzające. Ale nigdy nie widział czegoś tak zimnego, jak to, co przed nim leżało w wiatrze.
Zaczęło się od linii plastikowych worków upiornych na powierzchni, a następnie brzydkiej plątaniny śmieci: sieci, lin i butelek, dzbanków z olejem silnikowym i popękanych zabawek do kąpieli, zdeformowanej plandeki. Opony Stożek drogowy. Moore nie mógł uwierzyć własnym oczom. Tutaj, w tym opuszczonym miejscu, woda była gulaszem z plastikowych badziewi. To było tak, jakby ktoś zabrał nieskazitelny krajobraz swojej młodości i zamienił go na wysypisko śmieci.
Jak trafiły tu wszystkie plastikowe? Jak zaczęło się to tsunami śmieci? Co to znaczy Gdyby pytania wydawały się przytłaczające, Moore wkrótce dowie się, że odpowiedzi były jeszcze większe, a jego odkrycie miało straszne konsekwencje dla zdrowia ludzi i planet. Gdy Alguita prześlizgiwała się przez obszar, który naukowcy nazywają teraz „Wschodnią łatą śmieci”, Moore zdał sobie sprawę, że ślad plastiku trwał setki kilometrów. Przygnębiony i oszołomiony pływał przez tydzień przez kołyszące się, toksyczne szczątki uwięzione w czyśćcu krążących prądów. Ku swemu przerażeniu natknął się na Lewiatana XXI wieku. Nie miał głowy ani ogona. Po prostu niekończące się ciało.
„Wszyscy są plastikowi, ale kocham plastik. Chcę być plastikowy”. Ten cytat Andy'ego Warhola jest ozdobiony sześciometrowym purpurowo-żółtym sztandarem, który z niezwykłą ironią wisi w warsztacie zasilanym energią słoneczną w domu Moore w Long Beach. Warsztaty otoczone są szalonym Edenem drzew, krzewów, kwiatów, owoców i warzyw, od prozaicznych (pomidory) do egzotycznych (cherimoje, guawa, czekoladowe persimmony, białe figi wielkości baseballu). Jest to dom, w którym wychował się Moore, 59 lat, i ma on swoistą ziemską atmosferę, która odzwierciedla jego korzenie aktywistów z lat 60., które obejmowały okres w gminie Berkeley. Kompostowanie i ogrodnictwo ekologiczne to poważna sprawa - praktycznie można poczuć humus - ale jest też wanna z hydromasażem w kształcie nerki otoczona palmami. Dwa mokre kombinezony wiszą suszenie na sznurku nad nim.
Tego popołudnia Moore kroczy po terenie. „A może ładny, świeży borówka?” pyta i wyrywa jednego z krzaka. Jest uderzającym mężczyzną w czarnych spodniach i koszuli z oficjalnymi pagonami. Gęsty pędzel słono-pieprzowych włosów otacza jego intensywne niebieskie oczy i poważną twarz. Ale pierwszą rzeczą, którą zauważasz w Moore, jest jego głos, głęboki, zdezorientowany sznur, który staje się ożywiony i sardoniczny, gdy temat zmienia się w plastikowe zanieczyszczenia. Ten problem jest powołaniem Moore'a, pasją, którą odziedziczył po swoim ojcu, chemiku przemysłowym, który jako hobby studiował gospodarkę odpadami. Moore przypomina, że w czasie wakacji rodzinnych częścią programu będzie zobaczenie, co wyrzucą miejscowi. „Moglibyśmy być w raju, ale poszlibyśmy na wysypisko” - mówi ze wzruszeniem ramion. „Właśnie to chcieliśmy zobaczyć”.
Od swojego pierwszego spotkania z Garbage Patch dziewięć lat temu Moore miał misję, aby dowiedzieć się dokładnie, co się tam dzieje. Opuszczając 25-letnią karierę w branży renowacji mebli, stworzył Algalita Marine Research Foundation, aby rozpowszechniać informacje o swoich odkryciach. Wznowił studia naukowe, które odłożył na bok, gdy jego uwaga odwróciła się od kontynuowania studiów wyższych, po protest przeciwko wojnie w Wietnamie. Jego niestrudzony wysiłek postawił go na pierwszej linii tej nowej, bardziej abstrakcyjnej bitwy. Po zwerbowaniu naukowców takich jak dr Steven B. Weisberg (dyrektor wykonawczy Projektu Badań Wody Przybrzeżnej Południowej Kalifornii i ekspert w monitorowaniu środowiska morskiego), aby opracować metody analizy zawartości gyre, Moore kilkakrotnie popłynął z Alguitą do Garbage Patch. Z każdą podróżą ilość plastiku wzrosła niepokojąco. Obszar, w którym się gromadzi, jest teraz dwa razy większy niż Teksas.
Jednocześnie na całym świecie pojawiają się oznaki, że zanieczyszczenie tworzywami sztucznymi robi więcej niż niszczenie scenerii; przedostaje się również do łańcucha pokarmowego. Niektóre z najbardziej oczywistych ofiar to martwe ptaki morskie, które wyrzucały na brzeg w zaskakujących ilościach, a ich ciała były wypełnione plastikiem: rzeczy takie jak kapsle, zapalniczki, aplikatory tamponów i kolorowe skrawki, które dla ptaka żerującego przypominają przynętę. (Jedno zwierzę zbadane przez holenderskich naukowców zawierało 1 603 sztuki plastiku.) A ptaki nie są same. Wszystkim stworzeniom morskim zagraża pływający plastik, od wielorybów po zooplankton. Widząc zdjęcia, istnieje podstawowy horror moralny: żółw morski z plastikową opaską dławiącą skorupę do kształtu klepsydry; humbak holujący plastikowe siatki, które wcinają się w jego ciało i uniemożliwiają zwierzęciu polowanie. Ponad milion ptaków morskich, 100 000 ssaków morskich i niezliczone ryby giną każdego roku na północnym Pacyfiku, albo z powodu błędnego zjedzenia tego śmieci, albo z powodu uwięzienia go i utonięcia.
Wystarczająco źle. Ale Moore wkrótce dowiedział się, że duże, mackowate kulki śmieci były tylko najbardziej widocznymi oznakami problemu; inne były znacznie mniej oczywiste i znacznie bardziej złe. Przeciągając siatkę o drobnych oczkach zwaną włokiem manty, odkrył maleńkie kawałki plastiku, niektóre ledwo widoczne dla oka, wirujące jak pokarm dla ryb w wodzie. On i jego badacze przeanalizowali, zmierzyli i posortowali ich próbki i doszli do następującego wniosku: Masa tego pokosu morskiego zawiera sześć razy więcej plastiku niż planktonu.
Ta statystyka jest ponura - oczywiście dla zwierząt morskich, ale jeszcze bardziej dla ludzi. Im bardziej niewidoczne i wszechobecne zanieczyszczenie, tym większe prawdopodobieństwo, że trafi do nas. Istnieje coraz bardziej niepokojący dowód na to, że stale spożywamy toksyny z tworzyw sztucznych i że nawet niewielkie dawki tych substancji mogą poważnie zakłócać aktywność genów. „Każdy z nas ma tak ogromne obciążenie ciała” - mówi Moore. „Możesz teraz zabrać surowicę do laboratorium, a oni znajdą co najmniej 100 przemysłowych chemikaliów, których nie było w 1950 roku”. Fakt, że toksyny te nie wywołują gwałtownych i natychmiastowych reakcji, nie oznacza, że są łagodne: naukowcy dopiero zaczynają badać długoterminowe sposoby, w jakie chemikalia stosowane do produkcji tworzyw sztucznych wchodzą w interakcje z naszą własną biochemią.
Mówiąc najprościej, tworzywo sztuczne jest mieszanką monomerów połączonych ze sobą, które stają się polimerami, do których można dodawać dodatkowe chemikalia w celu uzyskania elastyczności, łatwopalności i innych właściwości. Jeśli chodzi o te substancje, nawet sylaby są przerażające. Na przykład, jeśli myślisz, że kwas perfluorooktanowy (PFOA) nie jest czymś, co chcesz posypać popcornem z mikrofalówki, masz rację. Niedawno Rada Doradcza ds. Nauki Agencji Ochrony Środowiska (EPA) podniosła klasyfikację PFOA do prawdopodobnego czynnika rakotwórczego. Jest to jednak powszechny składnik opakowań, który musi być odporny na olej i ciepło. Tak więc, chociaż w samym popcornie może nie być PFOA, jeśli PFOA jest używany do leczenia torebki, wystarczająca jego ilość może wypłukać się w oleju popcornowym, gdy twoje masło deluxe spotka się z przegrzaną kuchenką mikrofalową, że jedna porcja zwiększa ilość substancji chemicznej w twoja krew.
Innymi nieprzyjemnymi dodatkami chemicznymi są środki zmniejszające palność, znane jako polibromowane etery difenylowe (PBDE). Wykazano, że te chemikalia powodują toksyczne działanie na wątrobę i tarczycę, problemy z rozmnażaniem i utratę pamięci we wstępnych badaniach na zwierzętach. We wnętrzach pojazdów PBDE - stosowane między innymi w listwach i pokryciach podłogowych - łączą się z inną grupą zwaną ftalanami, aby stworzyć tak wychwalany „zapach nowego samochodu”. Pozostaw swoje nowe koła w gorącym słońcu na kilka godzin, a substancje te mogą „zrzucić gaz” w przyspieszonym tempie, uwalniając szkodliwe produkty uboczne.
Jednak niesprawiedliwe jest wyróżnianie fast foodów i nowych samochodów. Na przykład PBDE są używane w wielu produktach, w tym w komputerach, wykładzinach i farbach. Jeśli chodzi o ftalany, stosujemy około miliarda funtów rocznie na całym świecie, mimo że Kalifornia ostatnio wymieniła je jako substancje chemiczne, o których wiadomo, że są toksyczne dla naszych układów rozrodczych. Używany do produkcji miękkich i giętkich tworzyw sztucznych, ftalany łatwo ługują z milionów produktów - żywności pakowanej, kosmetyków, lakierów, powłok środków farmaceutycznych o określonym czasie uwalniania - do naszej krwi, moczu, śliny, płynu nasiennego, mleka matki i płynu owodniowego. W pojemnikach na żywność i niektórych plastikowych butelkach ftalany znajdują się teraz z innym związkiem zwanym bisfenolem A (BPA), który, jak odkryli naukowcy, może wywołać oszałamiające spustoszenie w organizmie. Produkujemy 6 miliardów funtów rocznie, co pokazuje: BPA znaleziono u prawie każdego człowieka, który był testowany w Stanach Zjednoczonych. Jemy te plastyfikujące dodatki, pijemy je, oddychamy i wchłaniamy je przez skórę każdego dnia.
Najbardziej niepokojące są te substancje chemiczne, które mogą zaburzać układ hormonalny - delikatnie zbilansowany zestaw hormonów i gruczołów, które wpływają na praktycznie każdy narząd i komórkę - naśladując hormon żeński estrogen. W środowisku morskim nadmiar estrogenu doprowadził do odkrycia w męskiej strefie Zmierzchu męskich ryb i mew, które wykiełkowały żeńskie narządy płciowe.
Na lądzie rzeczy są równie makabryczne. „Wskaźniki płodności spadają już od dłuższego czasu, a narażenie na syntetyczny estrogen - zwłaszcza z chemikaliów znajdujących się w produktach z tworzyw sztucznych - może mieć niekorzystny wpływ”, mówi Marc Goldstein, MD, dyrektor Cornell Institute for Reproductive Medicine. Dr Goldstein zauważa również, że kobiety w ciąży są szczególnie narażone: „Narażenie prenatalne, nawet w bardzo małych dawkach, może spowodować nieodwracalne uszkodzenie narządów rozrodczych nienarodzonego dziecka”. A po urodzeniu dziecka prawie nie ma go poza lasem. Dr Frederick vom Saal, profesor na uniwersytecie w Missouri w Kolumbii, który specjalnie bada estrogenne chemikalia w tworzywach sztucznych, ostrzega rodziców, aby „unikali butelek z poliwęglanu dla niemowląt. Są szczególnie niebezpieczne dla noworodków, których mózgi, układ odpornościowy, a gonady wciąż się rozwijają. ” Badania doktora Voma Saala zachęciły go do wyrzucenia każdego plastikowego poliwęglanu w jego domu i do zaprzestania kupowania żywności i puszek w opakowaniach plastikowych (puszki są wyłożone plastikiem) w sklepie spożywczym. „Wiemy teraz, że BPA powoduje raka prostaty u myszy i szczurów oraz nieprawidłowości w komórce macierzystej prostaty, która jest komórką związaną z ludzkim rakiem prostaty”, mówi. „To wystarczy, żeby mnie wystraszyć.” Na Uniwersytecie Tufts, Ana M. Soto, MD, profesor anatomii i biologii komórkowej, również odkryła powiązania między tymi chemikaliami a rakiem piersi.
Jakby potencjał raka i mutacji nie był wystarczający, dr vom Saal stwierdza w jednym ze swoich badań, że „prenatalna ekspozycja na bardzo niskie dawki BPA zwiększa tempo wzrostu poporodowego u myszy i szczurów”. Innymi słowy, BPA sprawił, że gryzonie stały się grubsze. Ich produkcja insuliny gwałtownie wzrosła, a następnie doprowadziła do stanu oporności - wirtualnej definicji cukrzycy. Wyprodukowali większe komórki tłuszczowe i więcej. Ostatni artykuł naukowy dr vom Saal, współautor, zawiera to przerażające zdanie: „Te odkrycia sugerują, że ekspozycja rozwojowa na BPA przyczynia się do epidemii otyłości, która miała miejsce w ciągu ostatnich dwóch dekad w rozwiniętym świecie, związana z dramatycznym wzrostem ilości z tworzyw sztucznych produkowanych każdego roku. ” Biorąc to pod uwagę, być może nie do końca jest przypadkiem, że oszałamiający wzrost cukrzycy w Ameryce - wzrost o 735 procent od 1935 r. - podąża tą samą drogą.
Ta wiadomość jest na tyle przygnębiająca, że osoba może sięgnąć po butelkę. Przynajmniej szkło można łatwo poddać recyklingowi. Możesz wziąć jedną butelkę tequili, stopić ją i zrobić kolejną butelkę tequili. W przypadku tworzyw sztucznych recykling jest bardziej skomplikowany. Niestety ten obiecujący trójkąt strzałek pojawiający się na produktach nie zawsze oznacza niekończące się ponowne użycie; określa jedynie rodzaj tworzywa, z którego wykonany jest przedmiot. I z siedmiu różnych powszechnie używanych tworzyw sztucznych, tylko dwa z nich - PET (oznaczony numerem 1 w trójkącie i użyty w butelkach po napojach) i HDPE (oznaczony numerem 2 w trójkącie i użyty w dzbankach na mleko) - mają dużo rynek wtórny. Tak więc bez względu na to, jak wirtualnie wrzucasz worki na wióry i butelki szamponu do niebieskiego kosza, niewiele z nich ucieknie ze składowiska - tylko 3 do 5 procent tworzyw sztucznych podlega recyklingowi w jakikolwiek sposób.
„Nie ma legalnego sposobu na recykling pojemnika na mleko do innego pojemnika na mleko bez dodania nowej dziewiczej warstwy plastiku”, mówi Moore, wskazując, że ponieważ tworzywo topi się w niskich temperaturach, zatrzymuje zanieczyszczenia i resztki dawnej zawartości. Podkręć ciepło, aby je oderwać, a niektóre tworzywa sztuczne uwalniają śmiertelne opary. Tak więc odzyskane rzeczy są najczęściej używane do tworzenia zupełnie różnych produktów, rzeczy, które nie idą nigdzie w pobliżu naszych ust, takich jak kurtki polarowe i dywany. Dlatego, w przeciwieństwie do recyklingu szkła, metalu lub papieru, recykling plastiku nie zawsze powoduje mniejsze zużycie pierwotnego materiału. Nie pomaga również fakt, że świeżo wykonane tworzywo sztuczne jest znacznie tańsze.
Moore rutynowo znajduje w oceanie na wpół stopione krople plastiku, jakby osoba paląca uświadomiła sobie w trakcie procesu, że to zły pomysł, i zatrzymała się (lub zemdlała z oparów). „To problem, ponieważ plastik rozprzestrzenia się na całym świecie, a ludziom zabrakło miejsca na śmieci i zaczęli palić plastik - wytwarzacie jedne z najbardziej toksycznych znanych gazów”, mówi. System bin oznaczony kolorem może działać w hrabstwie Marin, ale jest nieco mniej skuteczny w podrównikowej Afryce lub wiejskim Peru.
„Z wyjątkiem niewielkiej ilości, która została spalona - i jest to bardzo niewielka ilość - każda część plastiku, jaką kiedykolwiek wyprodukowano, wciąż istnieje” - mówi Moore, opisując, w jaki sposób struktura molekularna materiału jest odporna na biodegradację. Zamiast tego plastik kruszy się w coraz cieńsze fragmenty, gdy jest wystawiony na działanie promieni słonecznych i żywiołów. I żaden z tych niewypowiedzianych gazillionów fragmentów nie znika w najbliższym czasie: nawet jeśli plastik zostanie rozbity na jedną cząsteczkę, pozostaje zbyt twardy, aby ulegał biodegradacji.
Prawda jest taka, że nikt nie wie, ile czasu zajmie plastikowi biodegradacja lub powrót do pierwiastków węgla i wodoru. Wynaleźliśmy to dopiero 144 lata temu, a najlepsze przypuszczenia nauki to to, że jej naturalne zniknięcie zajmie jeszcze kilka wieków. Tymczasem każdego roku produkujemy około 60 miliardów ton, z których wiele staje się produktami jednorazowego użytku przeznaczonymi tylko do jednorazowego użytku. Odłóż na bok pytanie, dlaczego tworzymy butelki z keczupem i sześciopakowe pierścienie, które trwają przez pół tysiąclecia, i zastanów się nad implikacjami: plastik nigdy tak naprawdę nie znika.
Poproś grupę ludzi, aby wymienili przytłaczający problem globalny, a usłyszysz o zmianach klimatu, Bliskim Wschodzie lub AIDS. Gwarantujemy, że nikt nie będzie powoływał się na zaniedbany transport żłobków jako problem. A jednak żłobki, granulki plastiku wielkości soczewicy w swojej najsurowszej postaci, są szczególnie skutecznymi kurierami odpadów chemikaliów zwanych trwałymi zanieczyszczeniami organicznymi lub POP, które zawierają znane substancje rakotwórcze, takie jak DDT i PCB. Stany Zjednoczone zakazały stosowania tych trucizn w latach siedemdziesiątych, ale uparcie pozostają na wolności w środowisku, gdzie przyczepiają się do plastiku ze względu na jego molekularną tendencję do przyciągania olejów.
Samo słowo „żłobek” brzmi milutko i nieszkodliwie, jak postać z kreskówki lub makaron dla dzieci, ale z pewnością nie jest to, o czym się mówi. Wchłaniając nawet milion razy więcej zanieczyszczeń POP w otaczających wodach, żłobki stają się przesyconymi pigułkami trującymi. Są wystarczająco lekkie, aby dmuchać jak kurz, wysypywać się z kontenerów transportowych i myć się w portach, kanalizacji deszczowej i potokach. W oceanie łatwo można pomylić płetwy z jajami rybnymi stworzeń, które bardzo chciałyby zjeść taką przekąskę. A gdy znajdą się w ciele opastuna lub królewskiego łososia, te wytrwałe chemikalia są kierowane bezpośrednio na Twój obiad.
W jednym badaniu oszacowano, że płochy stanowią obecnie 10 procent plastikowych śmieci oceanicznych. A kiedy są rozproszone w środowisku, są diabelsko trudne do wyczyszczenia (pomyśl krnąbrne konfetti). W miejscach tak odległych, jak Rarotonga, na Wyspach Cooka, 2100 mil na północny wschód od Nowej Zelandii i 12-godzinnym lotem z LA, są one zwykle mieszane z piaskiem plażowym. W 2004 r. Moore otrzymał dotację w wysokości 500 000 USD z Kalifornii, aby zbadać niezliczone sposoby, w jakie nurki zbłądzą podczas procesu produkcji plastiku. Podczas wizyty w fabryce rur z polichlorku winylu (PCW), gdy przechodził przez obszar, w którym wagony rozładowywały uziemione żłobki, zauważył, że jego mankiety spodni są wypełnione drobnym plastikowym pyłem. Skręcając za róg, zobaczył rozwiewane wiatry płetw ułożone na płocie. Mówiąc o tym doświadczeniu, głos Moore'a staje się napięty, a jego słowa wylewają się w nagłym upadku: „To nie jest duży śmieć na plaży. To fakt, że cała biosfera miesza się z tymi plastikowymi cząsteczkami. Co oni nam robią „Oddychamy im, ryby je je, są we włosach, są w naszej skórze”.
Mimo że zrzut morski stanowi część problemu, uciekające płochy i inne śmieci z tworzyw sztucznych migrują do żyroskopu głównie z lądu. Ten polistyrenowy kubek, który widziałeś unoszący się w strumieniu, jeśli nie zostanie podniesiony i specjalnie zabrany na wysypisko śmieci, w końcu zostanie wypłukany do morza. Tam będzie mnóstwo miejsc do odwiedzenia: żyrandr na północnym Pacyfiku jest tylko jedną z pięciu takich stref wysokiego ciśnienia w oceanach. Podobne obszary występują na południowym Pacyfiku, północnym i południowym Atlantyku oraz na Oceanie Indyjskim. Każdy z tych żyroskopów ma swoją własną wersję Garbage Patch, ponieważ plastik gromadzi się w prądach. Łącznie obszary te obejmują 40 procent morza. „To odpowiada jednej czwartej powierzchni Ziemi” - mówi Moore. „Tak więc 25 procent naszej planety to toaleta, która nigdy się nie spłukuje”.
To nie miało tak być. W 1865 r., Kilka lat po tym, jak Alexander Parkes zaprezentował prekursor sztucznego tworzywa sztucznego o nazwie Parkesine, naukowiec o nazwisku John W. Hyatt postanowił zrobić syntetyczny zamiennik piłek bilardowych z kości słoniowej. Miał najlepsze intencje: Uratuj słonie! Po pewnym majsterkowaniu stworzył celuloid. Odtąd co roku pojawiał się cudowny przepis: sztuczny jedwab w 1891 r., Teflon w 1938 r., Polipropylen w 1954 r. Trwały, tani, wszechstronny - plastik wydawał się objawieniem. I na wiele sposobów tak było. Plastik dał nam kamizelki kuloodporne, karty kredytowe, eleganckie spodnie typu spandex. Doprowadził do przełomów w medycynie, inżynierii kosmicznej i informatyce. A kto z nas nie ma Frisbee?
Plastik ma swoje zalety; nikt by temu nie zaprzeczył. Niewielu z nas jest jednak tak entuzjastycznych jak American Plastics Council. W jednym z ostatnich komunikatów prasowych zatytułowanym „Torby plastikowe - zaufany towarzysz rodziny” czytamy: „Niewiele osób pamięta, jak wyglądało życie, zanim torby plastikowe stały się ikoną wygody i praktyczności - a teraz sztuką. Pamiętaj o„ pięknym ”wirowaniu, pływająca torba w American Beauty? ”
Niestety, ta sama eteryczna jakość, dzięki której torby tańczą z wdziękiem na dużym ekranie, ląduje je również w wielu mniej pożądanych miejscach. Dwadzieścia trzy kraje, w tym Niemcy, Republika Południowej Afryki i Australia, zakazały, opodatkowały lub ograniczyły korzystanie z plastikowych toreb, ponieważ zatkają kanały i zapadają się w gardle żywego inwentarza. Podobnie jak zgubne Kleenex, te cienkie worki kończą się zaczepieniem na drzewach i warknięciem w płocie, stają się oczodołami i jeszcze gorzej: zatrzymują również wodę deszczową, tworząc idealne małe lęgowiska dla przenoszących choroby komarów.
W obliczu publicznego oburzenia zdjęciami delfinów dławiących się „zaufanym towarzyszem rodziny”, Amerykańska Rada ds. Tworzyw Sztucznych przyjmuje postawę obronną, brzmiąc podobnie do NRA: Tworzywa sztuczne nie zanieczyszczają, ludzie tak robią.
Ma rację. Każdy z nas rzuca około 185 funtów plastiku rocznie. Z pewnością możemy to zmniejszyć. A jednak - czy nasze produkty muszą być tak śmiertelne? Czy odrzucony flip-flop musi pozostać z nami do końca czasu? Czy jednorazowe maszynki do golenia i pianki do pakowania nie są marną nagrodą pocieszenia za zniszczenie oceanów świata, nie wspominając już o naszych ciałach i zdrowiu przyszłych pokoleń? „Jeśli„ więcej jest lepszych ”i to jest jedyna mantra, jaką mamy, jesteśmy skazani na zagładę”, mówi Moore, podsumowując to.
Dr Oceanograf Curtis Ebbesmeyer, ekspert od odpadów morskich, zgadza się. „Gdybyś mógł przewinąć do przodu o 10 000 lat i wykonać wykopaliska archeologiczne… znalazłbyś małą linię plastiku”, powiedział w Seattle Times w kwietniu ubiegłego roku. „Co się stało z tymi ludźmi? Cóż, zjadły własne plastiki i zaburzyły swoją strukturę genetyczną i nie były w stanie się rozmnażać. Nie trwały długo, ponieważ same się zabiły”.
Owszem, przygnębiające nadgarstki, tak, ale na horyzoncie widać iskierki nadziei. Zielony architekt i projektant William McDonough stał się wpływowym głosem, nie tylko w kręgach ekologicznych, ale także wśród prezesów Fortune 500. McDonough proponuje standard znany jako „od kołyski do kołyski”, w którym wszystkie wyprodukowane rzeczy muszą być wielokrotnego użytku, wolne od trucizn i korzystne na dłuższą metę. Jego oburzenie jest oczywiste, gdy trzyma gumowego kaczuszka, zwykłą zabawkę do kąpieli dla dzieci. Kaczka wykonana jest z PCW obciążonego ftalanem, który został powiązany z rakiem i szkodliwym działaniem rozrodczym. „Jakimi ludźmi jesteśmy, aby tak zaprojektować?” Pyta McDonough. W Stanach Zjednoczonych powszechnie przyjmuje się, że ząbki dla dzieci, kosmetyki, opakowania do żywności, samochody i tekstylia będą wykonane z toksycznych materiałów. Inne kraje - i wiele pojedynczych firm - wydają się ponownie rozważać. Obecnie McDonough współpracuje z chińskim rządem przy budowie siedmiu miast przy użyciu „materiałów budowlanych przyszłości”, w tym tkaniny, która jest wystarczająco bezpieczna do spożycia i nowego, nietoksycznego polistyrenu.
Dzięki ludziom takim jak Moore i McDonough oraz hitom medialnym, takim jak An Inconvenient Truth Al Gore, świadomość tego, jak ciężko uderzyliśmy naszą planetę, gwałtownie rośnie. W końcu, chyba że planujemy wkrótce skolonizować Marsa, tutaj mieszkamy i nikt z nas nie wybrałby życia na toksycznym pustkowiu lub spędzania dni na napompowywaniu narkotyków, aby uporać się z układami hormonalnymi i ucieczką nowotwór.
Żadnego z problemów plastiku nie da się naprawić z dnia na dzień, ale im więcej się dowiemy, tym bardziej prawdopodobne jest, że mądrość przebije wygodę i tanią jednorazowość. Tymczasem zacznijmy porządki: National Oceanographic & Atmospheric Administration (NOAA) agresywnie wykorzystuje satelity do identyfikowania i usuwania „duchów”, porzuconych plastikowych narzędzi połowowych, które nigdy nie przestają zabijać. (Pojedyncza sieć holowana ostatnio u wybrzeży Florydy zawierała ponad 1000 martwych ryb, rekinów i jednego żółwia). Przybyły nowe biodegradowalne tworzywa sztuczne na bazie skrobi i kukurydzy, a firma Wal-Mart podpisała umowę jako klient. Rozpoczyna się bunt konsumentów przeciwko głupim i nadmiernym opakowaniom. W sierpniu 2006 r. Moore został zaproszony do wystąpienia na temat „odpadów morskich i zaburzeń hormonalnych” na spotkaniu na Sycylii zwołanym przez doradcę naukowego Watykanu. To coroczne spotkanie, zwane Międzynarodowymi Seminariami na temat Awariów Planetarnych, gromadzi naukowców, aby omówić najgorsze zagrożenia ludzkości. Wcześniejsze tematy obejmowały holokaust nuklearny i terroryzm.
Szary plastikowy kajak unosi się obok katamaranu Moore, Alguita, który mieszka w poślizgu naprzeciwko jego domu. To nie jest piękny kajak; w rzeczywistości wygląda dość szorstko. Ale jest pływający, solidny, dwumiejscowy, długi na osiem stóp. Moore stoi na pokładzie Alguita, opierając biodra i wpatrując się w niego. Na żaglówce obok niego robi to samo jego sąsiad Cass Bastain. Właśnie poinformował Moore'a, że wczoraj natknął się na opuszczony statek pływający tuż przy brzegu. Dwaj mężczyźni z dezorientacją kręcą głowami.
„To prawdopodobnie kajak za 600 $”, mówi Moore, dodając: „Już nawet nie robię zakupów. Wszystko, czego potrzebuję, przepłynie obok”. (Jego zdaniem film „Cast Away” był żartem - Tom Hanks mógł zbudować wioskę z gównem, które wyrzuciłoby na brzeg podczas burzy).
Przyglądając się kajakowi kołysząc się bez sensu, trudno nie zastanawiać się, co się z nim stanie. Świat jest pełen fajniejszych, seksowniejszych kajaków. Jest też pełen tanich plastikowych kajaków, które są w bardziej atrakcyjnych kolorach niż szary pancernik. Kajak bez właściciela jest lummoksem łodzi, 50 funtów płetw wyciska się w obiekt, którego nikt nie chce, ale będzie o sto wieków dłuższy niż my.
A gdy Moore stoi na pokładzie i patrzy w wodę, łatwo sobie wyobrazić, że robi to samo 800 mil na zachód, w wiatrze. Jego sylwetkę widać w srebrzącym świetle, uwięzionym między oceanem a niebem. Możesz zobaczyć powierzchnię rtęci najbardziej majestatycznego akwenu na ziemi. A potem na dole widać na wpół zanurzony dom wariatów zapomnianych i odrzuconych rzeczy. Gdy Moore spogląda za burtę łodzi, widać ptaki morskie zamiatające nad głowami, zanurzające i skaczące po wodzie. Jeden z lecących ptaków, elegancki jak samolot myśliwski, nosi w dziobie skrawek czegoś żółtego. Ptak zanurkuje nisko, a następnie bumerang nad horyzontem. Odszedł.
The Art of Leverage, David Mamet
Żaden przeciwnik nie jest zbyt potężny, jeśli wiesz, jak zdobyć przewagę.
The Wolf Raises a Daughter, autor: Jay McInerney
Kiedy uwodziciel kobiet próbuje nauczyć córkę faktów z życia, odkrywa, że niektóre sytuacje wymagają czegoś więcej niż tylko słodkiej rozmowy.
Francuzi nie dają się złapać
W niektórych krajach niewierność jest jedynie przeszkodą na drodze. Dlatego.
10 rzeczy, których nie wiedziałeś o Justinie Trudeau
Sportowiec, kujon, beznadziejny romantyk, thespian. Tak, premier Kanady ma znacznie więcej niż tylko politykę.
Skąd wzięła się nazwa „March Madness”?
Prawdziwa historia stojąca za bankowym pseudonimem turnieju koszykówki NCAA.
Triumfalny powrót Christie Brinkley na plażę
I tak, to jest coś do zobaczenia.
Jon Hamm: The Best Life Interview
Jon Hamm, gwiazda telewizyjnego filmu Mad Men, ujawnia sekrety męskości w ponowoczesnym świecie.
