W wyścigach sprinterskich, gdzie każda ułamek sekundy jest znacząca, sprinterzy muszą mieć odpowiednią długość i częstotliwość kroku oraz pozycję ciała. 100-metrowy gąsienicowy tor pokona tor z maksymalną prędkością przez około 10 sekund, a mięśnie potrzebują szybkiego źródła energii komórkowej, znanego jako ATP. Większość tej energii pochodzi z procesów beztlenowych, ponieważ są one szybsze niż wytwarzanie energii tlenowej. Dlatego wysoka wydajność tlenowa, zdefiniowana jako zdolność do wytwarzania energii za pomocą tlenu, prawdopodobnie nie przynosi korzyści sprinterowi pod względem osiągów wyścigowych, chociaż może pomóc w odzyskaniu sił po ciężkich treningach i wielu rundach podczas spotkania mistrzowskiego.
Wideo dnia
Systemy energetyczne
Trójfosforan adenozyny, powszechnie znany jako ATP, dostarcza komórkom mięśni energii, dzięki czemu mogą się kurczyć. Kiedy mięśnie się poruszają, muszą kontynuować uzupełnianie ATP, aby dalej się poruszać. Mięsień ma trzy sposoby na wytworzenie tej energii: układ fosfagenowy jest najszybszym działaniem, wymagający tlenu układ oksydacyjny jest najwolniejszy, a układ glikolityczny znajduje się pomiędzy tymi dwoma. Podczas sprintu o maksymalnej intensywności, systemy fosfagenu i glikolizy są głównymi dostawcami ATP, a system oksydacyjny odgrywa minimalną rolę. Ponieważ produkcja energii utleniania nie przyczynia się znacząco do ćwiczeń trwających krócej niż dwie minuty, poprawa wydolności aerobowej prawdopodobnie nie poprawi wydajności sprintu.
Charakterystyka mięśni szkieletowych sprinterów
Ludzkie mięśnie szkieletowe zawierają dwa rodzaje włókien: włókna typu I rozwijają się powoli i mają wysoką wydolność tlenową, podczas gdy włókna typu II szybko się rozwijają i mają niższą siłę Zdolność aerobowa. Sprinterzy mają tendencję do posiadania niższego odsetka włókien typu I niż nie-sportowcy lub sportowcy wytrzymałościowi. Dodatkowo, włókna typu II, które mają sprinterzy elitarni, są bardziej zdolne do wytwarzania energii przez układy beztlenowe, podczas gdy ich zdolność oksydacyjna jest tylko nieco powyżej średniej. Dlatego też, nawet jeśli zdolność aerobowa elitarnego sprintera jest zwiększona, prawdopodobnie nie jest to główny czynnik w osiągach sprintu na najwyższym poziomie.
Sprint ze zredukowanym tlenem
Czas trwania wyścigu w przypadku zdarzeń krótszych niż dwie minuty zwykle nie zależy od obniżonego zaopatrzenia w tlen, charakterystycznego dla dużej wysokości, ponieważ głównym źródłem energii są środki beztlenowe. Jedno z badań opublikowanych w 1999 r. W "Journal of Applied Physiology" wykazało to, testując prędkość sprintu i wydolność aerobową poprzez różnorodne testy na bieżni w normalnym środowisku tlenowym i środowisku o niskiej zawartości tlenu. Wydajność aerobowa była niższa w środowisku o niskiej zawartości tlenu, ale maksymalna prędkość sprintu była taka sama w obu środowiskach.Dlatego zmniejszona pojemność tlenowa prawdopodobnie nie wpływa na szybkość sprintu.
Wydolność aerobowa i regeneracja
Chociaż zdolność tlenowa może nie poprawiać bezpośrednio prędkości sprintu, może pomóc sportowcom w powrocie do zdrowia po trudnych treningach. Co więcej, większość wyścigów wymaga sprintersów do prowadzenia wielu wyścigów i przekaźników dziennie, a dobra wydolność aerobowa pomoże utrzymać wydajność w ciągu dnia. Jeśli chodzi o trening sprinterski, trening poprawiający wydolność aerobową jest najlepszy w okresie przedsezonowym, aby zbudować podstawę do treningu wyższej prędkości i wyścigów później w szczytowym sezonie. Szkolenie powinno składać się z kilku interwałów dłuższych niż dystans wyścigu; na przykład 10 odcinków 200 metrów dla 100-metrowego sprintera przy około 75% maksymalnej prędkości sprintu, z mniej niż jedną minutą powrotu.
